Najgorszą rzeczą, którą pisarz może popełnić w swojej powieści jest przewidywalność. Jeśli pisarz nie potrafi zaskoczyć czytelnika powieść nie będzie wciągająca i kto wie czy w ogóle zostanie przeczytana do końca.

Najgorszą rzeczą, którą pisarz może popełnić w swojej powieści jest przewidywalność. Jeśli pisarz nie potrafi zaskoczyć czytelnika powieść nie będzie wciągająca i kto wie czy w ogóle zostanie przeczytana do końca.

Najgorszą rzecz, jaką może zrobić pisarz, to stworzyć nudną jak flaki z olejem powieść, do której nie chce się wracać. Takie książki nie wnoszą nic do życia i nie pozostają na długo w pamięci.
Niedobrze też, gdy pisarz sam myli fakty, nie pamięta kto, z kim i dlaczego. Jak ma się wtedy odnaleźć w tym czytelnik?
Także nudzie, braku spójności i niekonsekwencji mówię stanowcze NIE.

Najgorszą rzecz, jaką może zrobić pisarz, to stworzyć nudną jak flaki z olejem powieść, do której nie chce się wracać. Takie książki nie wnoszą nic do życia i nie pozostają na długo w pamięci.
Niedobrze też, gdy pisarz sam myli fakty, nie pamięta kto, z kim i dlaczego. Jak ma się wtedy odnaleźć w tym czytelnik?
Także nudzie, braku spójności i niekonsekwencji mówię stanowcze...

Najgorsze co może zrobić autor, to brak konsekwencji. I nawet nie mam na myśli tego, że na stronie 87 autor opisuje bohaterkę jako brunetkę z zielonymi oczami, która nie umie gotować, by nagle 15 stron później (bez wzmianki o tym, że bohaterka przeszła intensywny kurs gotowani) napisać, że ta sama kobieta, teraz już błękitnooka gotuje dania, których Gordon Ramsay by się nie powstydził. Jeśli takie błędy przepuszczą redaktorzy, to można się po prostu pośmiać, ale jeszcze gorsze jest, gdy autor łamie obietnice. Gdy zarzeka się, że będą tylko trzy tomy, później z 3 całkiem niezłych na siłę kleci kiepskie 5. Albo wraca do historii po naście razy tworząc prequelle, sequelle, tomy 0,5 i 9 i 3/4. W ten sposób może i ich konta bankowe puchną o kolejne 0 po przecinku, ale niestety też zabijają stworzone przez siebie, wspaniałe historie i bohaterów. Zdecydowanie lepsza jest dobrze napisana trylogia, nawet z otwartym zakonczeniem, zostawiającym niedosyt, niż marny 7tomowy cykl, który powiedział aż za dużo.

Najgorsze co może zrobić autor, to brak konsekwencji. I nawet nie mam na myśli tego, że na stronie 87 autor opisuje bohaterkę jako brunetkę z zielonymi oczami, która nie umie gotować, by nagle 15 stron później (bez wzmianki o tym, że bohaterka przeszła intensywny kurs gotowani) napisać, że ta sama kobieta, teraz już błękitnooka gotuje dania, których Gordon Ramsay by się nie...

Najgorszą rzeczą jaką auror może zrobić to zakończyć wszystkie wątki.
Zawsze powinien zostać jakiś niedosyt. Zastanówcie się... kiedy najwięcej myślicie o przeczytanej historii? Które zostają Wam w pamięci najdłużej? Właśnie te, które się nie dokończyły.
Głowimy się jak dany bohater mógł zareagować, co się z nim dalej stało.
To jest piękno i prawdziwy kunszt pisarski. Pozostawienie czytelnika w niepewności- oraz danie mu możliwościowi stworzenia własnego zakończenia- to taka relacja łącząca pisarza z czytelnikiem.

Najgorszą rzeczą jaką auror może zrobić to zakończyć wszystkie wątki.
Zawsze powinien zostać jakiś niedosyt. Zastanówcie się... kiedy najwięcej myślicie o przeczytanej historii? Które zostają Wam w pamięci najdłużej? Właśnie te, które się nie dokończyły.
Głowimy się jak dany bohater mógł zareagować, co się z nim dalej stało.
To jest piękno i prawdziwy kunszt pisarski....

Pisarze popełniają wiele grzechów. Szukając inspiracji często sięgają po różne rzeczy, będące używkami lub nie, które odwołują się do różnych grzechów. Pół biedy, jeśli lubi sobie wypić kawę, zapalić fajkę, ale karygodnym grzechem pisarza jest zbyt mocna inspiracja twórczością innych autorów. Rozumiem, jeśli pisarz nawiązuje do innego pisarza, poprzez ciekawą analogię, przez co puszcza oko do czytelnika. Rozumiem polemikę z innymi twórcami, gdyż nie każdy musi mieć jedyną słuszną rację. Rozumiem formy ukazujące jakieś dzieło w krzywym zwierciadle, choć to też w granicach rozsądku. Nie rozumiem natomiast jak można napisać fanfiction do jakiejś powieści, a później przerobić to i wydać drukiem. Można na tym zarobić, nie licząc się z kwestią praw autorskich. Często jak słyszę, że autor kiedyś produkował fanfiction, to zastanawiam się ile z "oryginalności" mają postacie, które w danym dziele występują. Druga kwestia to produkowanie powieści wpisujących się w jakąś modę. Trudno policzyć ile marnej literatury wyszło na fali "Zmierzchu" czy "Igrzysk Śmierci", tylko po to aby autor mógł nachapać się z powodu popularności danej serii. Ile można czytać o miłości między człowiekiem i istotą nie z tego świata?! Kolejnym przykładem jest pisanie kontynuacji "po latach", choć jest ona niepotrzebna dla powieści. Często psuje ona dobre wrażenie, jakie zostawiła po sobie poprzedniczka. Są to trzy główne grzechy autorów popularnych powieści. Od autora zależy, czy skupi się na "mieć" czy "być".

Pisarze popełniają wiele grzechów. Szukając inspiracji często sięgają po różne rzeczy, będące używkami lub nie, które odwołują się do różnych grzechów. Pół biedy, jeśli lubi sobie wypić kawę, zapalić fajkę, ale karygodnym grzechem pisarza jest zbyt mocna inspiracja twórczością innych autorów. Rozumiem, jeśli pisarz nawiązuje do innego pisarza, poprzez ciekawą analogię,...

hmm
Najstraszniejszym grzechem autora będzie tylko jedno.

Napisanie prawdy absolutnej którą zrozumieją wszyscy. Zasianie idei która zakiełkuje na gruncie życia internetu, rozleje się na kraj i pokona kontynenty rozgłoszona przez zawziętych tłumaczy by w końcu być na ustach każdego z ludzi.
Prawdy która obudzi tłumy i która jest skrzętnie skrywana w umysłach tych nie licznych którzy się o nią otarli a wolą ją zachować na dnie duszy a by ulżyć własnemu cierpieniu istnienia wylewają ją strumieniami komedii, groteską, wierszami czy fantastyką...
Co to za prawda ?
Prawda o duszach kobiet i sercu mężczyzn uciekających w siebie by ratować "niby nas ", prawda wylewana w cieniach konfesjonałów i ta szeptana za kotarami pałaców naszych władców.
Ta najgorsza z prawd która wywróci czółno naszego życie ale tylko po to by nastąpił odwieczny cykl wyjścia z cienia i zmiany biegunów.
Ten czas spłynie krwią cierpienia dusz i odcinania kłamstw które sączymy dla dobra innych.
Tylko nieliczni przetrwają wzmocnieni lecz tylko po to by wstać z kolan i wypłynąć z ciemnej wody, przebić lód i stanąć na plaży.
To będzie zależało tylko od nas czy chcemy udawać że nic się nie stało czy zmierzymy się z faktami.
Tak. To ogromna odpowiedzialność, straszny bagaż, ale i najgorsza z rzeczy którą pisarz może popełnić w swojej powieści.

hmm
Najstraszniejszym grzechem autora będzie tylko jedno.

Napisanie prawdy absolutnej którą zrozumieją wszyscy. Zasianie idei która zakiełkuje na gruncie życia internetu, rozleje się na kraj i pokona kontynenty rozgłoszona przez zawziętych tłumaczy by w końcu być na ustach każdego z ludzi.
Prawdy która obudzi tłumy i która jest skrzętnie skrywana w umysłach tych nie...

Ujawnienie już na początku co się wydarzy, a potem tylko opisywanie zdarzeń, które nastąpiły już wcześniej. Poza tym, nie przepadam za narracją pierwszoosobową. Szczególnie w książkach, które powinny trzymać w napięciu, np. opowiadają o morderstwie czy innych zbrodniach, wydaje mi się ona bardzo nieodpowiednio użyta. Kojarzy mi się z pamiętnikami nastolatek, ma dla mnie duży (niestety, negatywny) wpływ na odbiór oraz klimat.

Ujawnienie już na początku co się wydarzy, a potem tylko opisywanie zdarzeń, które nastąpiły już wcześniej. Poza tym, nie przepadam za narracją pierwszoosobową. Szczególnie w książkach, które powinny trzymać w napięciu, np. opowiadają o morderstwie czy innych zbrodniach, wydaje mi się ona bardzo nieodpowiednio użyta. Kojarzy mi się z pamiętnikami nastolatek, ma dla mnie...

Najgorsze co może być to płytkie, przewidywalne zakończenie. Ile razy się z tym spotkałam:
-Och, jaka to wspaniała książka!
A w ostatnim rozdziale co się okazuje? Główni bohaterowie biorą ślub i mają gromadkę dzieci. Że tak powiem throw up the rainbow.

Najgorsze co może być to płytkie, przewidywalne zakończenie. Ile razy się z tym spotkałam:
-Och, jaka to wspaniała książka!
A w ostatnim rozdziale co się okazuje? Główni bohaterowie biorą ślub i mają gromadkę dzieci. Że tak powiem throw up the rainbow.

Nie lubię za bardzo rozbudowanych opisów przyrody, męczy mnie wtedy czytanie takich fragmentów i najchętniej bym je omijała. Z tą przyrodą było tak w przypadku czytania "Trędowatej", dużo było takich opisów, które mnie zanudzały. Pamiętam, że też podczas czytania "Anny Kareniny" miałam denerwujące chwile, kiedy bardzo szczegółowo były opisywane wątki poboczne, czyli innych postaci, których ja nawet skojarzyć nie mogłam, a wątek główny był gdzieś zepchnięty, a on mnie interesował najbardziej, więc nic dziwnego, że czytanie szło mi jak po grudzie :P

Nie lubię za bardzo rozbudowanych opisów przyrody, męczy mnie wtedy czytanie takich fragmentów i najchętniej bym je omijała. Z tą przyrodą było tak w przypadku czytania "Trędowatej", dużo było takich opisów, które mnie zanudzały. Pamiętam, że też podczas czytania "Anny Kareniny" miałam denerwujące chwile, kiedy bardzo szczegółowo były opisywane wątki poboczne, czyli innych...

Dla mnie nie ma nic gorszego, niż zmarnowany potencjał. Czytasz opis z tyłu: tematyka - fenomenalna, opis pierwszoplanowych postaci - całe życie takich ludzi szukałeś, pomysł na główny wątek fabularny - opad szczęki. Lecisz do kasy na złamanie karku, zaciskasz książkę w dłoniach tak mocno, że tracisz czucie (a bo jeszcze ktoś ci ją z rąk wyrwie?!), wydajesz ostatnie pieniądze kosztem jedzenia (a do licha z żarciem! Dasz radę do pensji!). Na autobus nie czekasz, bo sprintem szybciej w godzinach szczytu do domu dotrzesz. I co? I guzik!!!

Nuda, szarzyzna, bełkot, androny i herezja! No jak tak można?!

Gdybyś opanował zdolność telekinezy to autor i jego najbliższa okolica padliby trupem.
Nigdy książka tak szybko nie wyleciała przez okno...

Dla mnie nie ma nic gorszego, niż zmarnowany potencjał. Czytasz opis z tyłu: tematyka - fenomenalna, opis pierwszoplanowych postaci - całe życie takich ludzi szukałeś, pomysł na główny wątek fabularny - opad szczęki. Lecisz do kasy na złamanie karku, zaciskasz książkę w dłoniach tak mocno, że tracisz czucie (a bo jeszcze ktoś ci ją z rąk wyrwie?!), wydajesz ostatnie...